"Είναι φορές που όλη η Γη δε με χωράει, δε μπορώ να βρω νόημα να αντέξω άλλη μια μέρα, δεν έχω το κουράγιο να περιμένω την επόμενη για να ξημερώσει. Ξέρεις γιατί; Γιατί εσύ θα ξυπνήσεις το πρωί στο κρεβάτι σου στη ζεστασιά των σεντονιών, στους τοίχους του σπιτιού που φωνάζουν ασφάλεια, στο γεμάτο ψυγείο και στη δυνατότητα να επιλέξεις ένα πρωινό ανάμεσα σε τουλάχιστον τρείς επιλογές. Εγώ δεν έχω καμία, για εμένα όταν ξημερώνει η μέρα, είναι σα μια ταλαιπωρία ακόμα, σαν ένα βάρος στη πλάτη αόρατο που δε ξέρω πότε θα κάνει την αποτελειωτική κίνηση για να με ρίξει μια και καλή κάτω. Το ξέρω μπορεί όταν με ακούς, να νιώθεις ότι ακούς τα λόγια ενός τρελού, εμείς όμως στο δρόμο δεν είμαστε τρελοί είμαστε οι καταπιεσμένοι, οι πιο ζημιωμένοι, αυτοί που δεν έχουν επιλογή, η μόνη επιλογή είναι η επιβίωση ή η κατάρρευση. Για εμάς δε θα γραφτεί κανένα άρθρο, οι δικές μας ζωές δε κοστίζουν τίποτα, δε θα έχουμε ούτε έναν αξιοπρεπή θάνατο στις τελευταίες μας στιγμές. Θα σου ακουστεί παράξενο, αλλά θα μπορούσες να φανταστείς ένα βράδυ χωρίς να νυχτώσει ή ένα πρωί χωρίς να ξημερώσει; Η απάντηση είναι όχι. Εγώ όμως μπορώ να το φανταστώ, γιατί έχω νιώσει τη μέρα να μου στερεί τις ελπίδες και τα όνειρα μου, να μου στερεί να μεγαλώσω τη κόρη μου με αξιοπρέπεια, να μου στερεί τη ζεστασιά το Χειμώνα και την δροσιά το Καλοκαίρι, να μου στερεί τη τροφή και να μου στερεί τη ζωή μου, αυτή που φαντάστηκα ότι μπορώ να έχω όταν ήμουν μικρή. Μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς εμένα, έχω δει τη ζωή να κυλά χωρίς εμένα. Αυτό που δε μπορώ να καταλάβω είναι ένα πελώριο «γιατί» να γράφεται με τα πιο έντονα και μεγάλα γράμματα και να συμπληρώνεται με το «γιατί εγώ», γιατί να μην αξίζω μια ευκαιρία στη ζωή; Ένα εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή, όχι αυτή στις διαφημίσεις και στα τηλεοπτικά σποτ. Αυτή σε ένα τραπέζι με φίλους με γέλια, τραγούδια και κρασί."

‍
-Γυναίκα σε Αστεγία